Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Η Άνοιξη στην ποίηση: Ποιήματα του Γιώργου Σαραντάρη για την Άνοιξη

...Επειδή έχουμε περάσει πια την εαρινή ισημερία...εύχομαι Καλή Άνοιξη με ποιήματα του αγαπημένου μου ποιητή Γιώργου Σαραντάρη.

Γ. Σαραντάρη, Η άνοιξη ξανά θα κάνει φόνο

Λένε πως η άνοιξη ξανά
πρώτα θα κάνει φόνο

Πρώτα θα κάνει φόνο
και ύστερα θα πεθάνει

Λένε πως η άνοιξη ξανά
έχει φιλήσει όλους

Τα παλικάρια έφυγαν
έμειναν οι κοπέλες

Και τίποτα δεν έρχεται ξανά
αν η άνοιξη δεν έρχεται

Λένε πως έφθασε η ζεστή
η πιο ζεστή μας μέρα.

Γ. Σαραντάρη, Ο άνεμος κι η άνοιξη

Ο άνεμος ρέει μέσα στην καρδιά μας
σαν ουρανός που έχασε το δρόμο
δέντρα προσπαθούν να του δέσουν τα χέρια
αλλά μάταια κοπιάζουν

Ο άνεμος αναπνέει μέσα στην καρδιά μας
σαν στρατός που ορμάει στον αγώνα
τον καλωσορίζει η άνοιξη στην κοιλάδα
τον χαιρετάνε τ' αρώματα της γης

Η άνοιξη είναι μια παρθένα που δεν την ξέραμε
και όλους μας φίλησε με θάρρος
προτού το ζητήσουμε
τώρα αγκαλιάζει τον άνεμο και κάνει σαν τρελή
κι αναγκάζει κι εμάς να την αγαπήσουμε.

Γ. Σαραντάρη, Ήταν καιρός

Ήταν καιρός που η άνοιξη
μας αγαπούσε ακόμα

μας έστελνε πουλιά
να κελαηδήσουν
και με τις ώρες μας
να περπατήσουν συντροφιά.

J. J. Tissot, Άνοιξη. 1865.

Γ. Σαραντάρη, Της άνοιξης εμέθυσαν τα μάτια

Της άνοιξης εμέθυσαν τα μάτια
της άνοιξης τα μάτια ήταν δικά σου
μελαγχρινή και άψογη κοπέλα.

Γ. Σαραντάρη, Στο πρόσωπο της άνοιξης...

Στο πρόσωπο της άνοιξης ήταν χυμένο φως
και μέσα στον αγέρα σαν από φωλιά
μακρυάθε τραγουδούσε και λαίμαργα
ο κορυδαλλός

όσες κοπέλες δεν αγάπησα
είχαν γίνει θάμνοι.

Γ. Σαραντάρη, Λίγο πολύ

Λίγο πολύ η άνοιξη
δεν θέλει πια να φύγει

ζάρια να παίζει ολοήμερα
θέλει μ΄εμάς χωριάτες

δρόμους να μη στοχάζεται
ταξίδια να μη βλέπει

να μη τη θέλει ο άνεμος
ολούθε που μας βρέχει.

J. Shannon, Στον καιρό της άνοιξης. 1891.

Γ. Σαράνταρη, Σαν άνοιξη

Σαν άνοιξη είναι ολάκερη γη
τώρα που συμφιλιωθήκαμε
τώρα που περπατάμε παντού
και είναι παντού ευθείες γραμμές
που μας οδηγούν στις θάλασσες
να στοχαστούμε το θάνατο
μας ανεβάζουν στους ουρανούς
ν' αναπνεύσουμε περισσότερη ζωή.

Γ. Σαραντάρη, Ξανθιά μαλλιά της άνοιξης

Ξανθιά μαλλιά της άνοιξης
μπλεχθήκατε με νούφαρα στη μνήμη
κι όλο μακριά με φέρνουνε τα μήλα
που έκοψα απ' τον κήπο
με ταξιδεύουν σε απαλούς αγέρες
πλάι σε θάλασσες που δεν κινούνται
μα βλέπουν πάνω τους με βλέμμα πράο.

Γ. Σαραντάρη, Η άνοιξη σαν έκλεισε τα μάτια

Η άνοιξη σαν έκλεισε τα μάτια
ήταν γιομάτη θόρυβο

είχε το πρόσωπο ξανθό
απ΄το μεθύσι

τα μαλλιά 
τής σκέπαζαν τον ύπνο

είχε τρέξει στο δάσος
και ονειρεύονταν τον ουρανό

Γιατί λυπότανε
που δεν της έμειναν λουλούδια

να χαρίσει
στον ουρανό

τα είχε χαρίσει όλα
στην καρδιά μας

κι είχε φύγει
να μην την ξαναδούμε.

Cl. Monet, Νούφερα. 1916. Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης.

Για τα ποιήματα, βλ. Γιώργος Σαραντάρης, Ποιήματα, εκδ. Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 1998.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου