Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

Γυναίκα που διαβάζει του Leon Kamir Kaufmann και στίχοι του Φερνάντο Πεσσόα


Ένας πίνακας του Leon Kamir Kaufmann και στίχοι του Φερνάντο Πεσσόα

  Ένα γυναικείο πορτρέτο ανάγνωσης που αγαπώ ιδιαίτερα από τον Πολωνό ζωγράφο Leon Kamir Kaufmann (1873-1932). Διαβάζει στο φως! Ένα φως από ψηλά, ένας "ήλιος" χρυσίζει τα μαλλιά της και την περιβάλλει προστατευτικά από τον πραγματικό κόσμο.
  Δείχνει ευτυχισμένη; Αποτραβηγμένη σε μία χώρα μαγική. Μία γυναικεία μορφή διαβάζει, περιβαλλομένη από φως που δημιουργεί αίσθηση και ατμόσφαιρα ονείρου. H πηγή του φωτός είναι μία λάμπα που διαγράφεται αχνά πάνω από το κεφάλι της κοπέλας.


Leon Kamir Kaufmann (1872-1933), Η αναγνώστρια. 1921. Μουσείο του Ορσέ. Παρίσι.

Ο Κάουφμαν σπούδασε αρχικά στη Βαρσοβία και στη συνέχεια στην Ακαδημία του Μονάχου και  στην Ακαδημία Julian στο Παρίσι, όπου πέρασε τα πολλά χρόνια της ζωής του. Όταν βλέπω αυτή την φωτεινή με παστέλ χρώματα εικόνα, θυμάμαι κάποιους στίχους του Φερνάντο Πεσσόα.

Στίχοι του Φερνάντο Πεσσόα

Γελάς χωρίς κανένας να σε ξέρει,
και ο ήλιος χρυσίζει τα μαλλιά σου.
Γιατί συμβαίνει αυτό
Για να αισθανθούμε ευτυχισμένοι;
Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως είμαστε;
23-09-1932.

Fernando Pessoa, Ποιήματα (εισαγωγή-μετάφραση Γιάννης Σουλιώτης, 
Γ έκδοση. Εκδ. FRINTA, Αθήνα  200.8


2 σχόλια:

  1. Θα ‘θελα το βιβλίο μου

    Θα ‘θελα το βιβλίο μου
    να ‘ναι σαν ουρανός νυχτερινός
    όλο παρούσα αλήθεια, δίχως ιστορία.

    Και ολόκληρο να δίνεται καθώς εκείνος, μ’ όλα,
    κάθε στιγμή,τ΄αστέρια του,χωρίς
    τα πρώτα χρόνια,η νιότη,τα γεράματα
    ν΄αναιρούν μήτε να προσθέτουν θέλγητρο
    στην άπειρη ομορφιά του.

    Λάμψη, παλμός και μουσική
    ακέρια και παρόντα!
    Λάμψη, παλμός και μουσική στο μέτωπο
    του καθαρού βιβλίου!

    JUAN RAMON JIMENEZ (Eπιλογές από την ξένη ποιήση,Εκδόσεις Σόκολη)



    ***



    Το μεθύσι των νεκρών

    Κλειστό είναι το ανοικτό βιβλίο που κρατάς.
    Αλλιώς θα ανοίξει.
    Όπως ανοίγει σφαλιστή δίφυλλη πόρτα. Από τη μέση.
    Στο στάχωμά τους θα χωρίσουνε τα φύλλα
    και με τις έξω άκρες τους στα δάχτυλά σου τρίζοντας
    αργά σαν σε ρεζέδες θα περιστραφούν.

    Και τότε είναι που θα διαβάσεις το κενό
    – γιατί, ποιο άνοιγμα χωρίς κενό;

    Έτσι κι όταν ανοίγω την ψυχή μου.
    Για το κενό του ανοίγματος και μόνο.
    Όλα τ’ άλλα είναι γνωστά. Σαν «ανοιχτό» βιβλίο.

    Βύρωνας Λεοντάρης, Εν γη αλμυρά, 1996, εκδόσεις Έρασμος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ ωραία και τα δύο ποιήματα! Το πρώτο δεν το ήξερα. Το δεύτερο του Λεοντάρη είναι από τα αγαπημένα μου.

      Διαγραφή