Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2017

Φεβρουάριος. Ένα ποίημα της Ρένας Καρθαίου

Φεβρουάριος

Ένα συμπαθητικό ποιηματάκι της Ρένας Καρθαίου (1913-2005) από τα παιδικά μας χρόνια, επιλέγω για να καλωσορίσουμε τον δεύτερο μήνα του χρόνου, τον "Κουτσό Φλεβάρη", μαζί με μία ανθισμένη αμυγδαλιά του Pierre Bonnard...
Pierre Bonnard, Ανθισμένη αμυγδαλιά. 1945. Εθνική Πινακοθήκη Αυστραλίας. Καμπέρα.

Άνθη ανάκατα και χιόνι..
Τις αμυγδαλιές φορτώνει..

Κούτσα κούτσα κατεβαίνει..
όλη η πλάση τον προσμένει!!

Μήνυμα πως δεν αργεί..
φτάνει η Άνοιξη στη Γη..

Στο γαλάζιο το στεφάνι..
του ήλιου κάποια αχτίδα εφάνη..

Το ‘παν και το λένε τόσοι..
άνθρωποι με τόση γνώση:

«Ο Φλεβάρης και αν φλεβίσει..
Καλοκαίρι θα μυρίσει!! »

2 σχόλια:

  1. ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

    Απ' το παράθυρο στα βάθη μακριά,
    Ο κάμπος ξεχωρίζει,
    Και φαίνεται η αποκριά
    Μέσα στο δρόμ' όλη βοή που τριγυρίζει
    Είν' ο καιρός όπου τρελή γιορτάζ' η χώρα,
    Και σιέται η μυγδαλιά με κάλλη ανθοφόρα.

    Φτωχός ο κάμπος μας, μα όχι και γυμνός,
    Αφού είν' ασπροντυμένος.
    Μοιάζει με νιο που αχαμνός
    Κι απ' την αρρώστια κάτασπρος ειν' ο καημένος.
    Στο δρόμο άμαξες, μεθύσι, προσωπίδες,
    Και ρίχνει ο ουρανός βροχής ρανίδες.

    Τι τάχα να είσαι θλιβερή, ψιλή βροχή,
    Που αργά κι αγάλι 'γαλι
    Μας έρχεσαι την εποχή
    Που τα νυφιάτικα η μυγδαλιά έχει βάλει;
    Η φύσις κλαίει τη χειμωνιά που την παγώνει,
    Ή κλαίει από χαρά στο Μάρτη που σιμώνει;

    Σ' εκείνο το παράθυρο μπροστά κρατεί
    Η μάννα το παιδί της,
    Πότε του δείχνει τη γιορτή,
    Πότε την εξοχή με τη λευκή στολή της.
    Αποκριάς χαρά φωτίζει τ' αγγελούδι,
    Κι η μάννα είν' έμορφη, σα μυγδαλιάς λουλούδι.

    Ρίχνει τα μάτια της και βλέπει τα βουνά
    Μ' ολόχιονο φουστάνι,
    Και με το νου της αρχινά
    Και χίλιους μύριους στοχασμούς άθελα κάνει,
    Λιγάκι θλιβερούς σα νέφη του Φλεβάρη,
    Μα πάντα καθαρούς, σαν του χιονιού τη χάρη.

    Γιατ' είναι μάνα με μυαλό και με καρδιά,
    Και είναι η ζωή της
    Λουλούδι με τριπλή ευωδιά
    Που της σκορπά ο Θεός, ο κόσμος, το παιδί της.
    Την ενθυμίζ' η χειμωνιά κι η αγριάδα
    Ότι κοντεύει του Μαρτιού να ρθει η λιακάδα.

    Και νιώθει σαν γλυκιά μαρτιάτικη αυγή
    Στα βάθη της ψυχής της,
    Κι ακολουθά η συλλογή:
    - Παρόμοια κι ο δυστυχής όπου η πίστις
    Και τ' ουρανού η ελπίς φωλιάζει στην καρδιά του,
    Νιώθει μια δύναμη γλυκιά στη συμφορά του.

    Ενώ μας δέρνουνε του κόσμου τα δεινά,
    Βάλσαμο η πίστη χύνει.
    Κι ενώ είναι χιόνι στα βουνά,
    Για ιδές η μυγδαλιά τον κάμπο πώς τον ντύνει!
    Μ' απ' το παιδί μου μακριά πίκρες και πόνοι,
    Και το Θεό η χαρά να του θυμίζει μόνη.

    Σε τέτοιους στοχασμούς ο νους της καταντά,
    Και άλλα συλλογιέται.
    Μα το παιδάκι της κοντά
    Στην τρέλα της αποκριάς βουτιέται.
    Ξεχνά τα τόσα του παιχνίδια, και το κρύο,
    Κι έχει παράπονο, και πόθους χίλιους δύο.
    Μεσ' την καρδούλα του, αγάπες του χρυσές,
    Σωριάζονται ωραίες
    Και πλουμισμένες φορεσιές
    Και μάσκες και σπαθιά και περικεφαλαίες.
    Κυρίες το κοιτούν, τις ρίχνει ζαχαράτα,
    Κανείς την έμορφη δεν ξέρει μασκαράτα...

    Ακόμα στο παράθυρο μπροστά κρατεί
    Η μάννα το παιδί της.
    Ξεχνιέτ' εκείνο στη γιορτή,
    Κι αυτή στην εξοχή με τη λευκή στολή της.
    Αποκριάς χαρά φωτίζει τ' αγγελούδι,
    Κι η μάνα είν' έμορφη σα μυγδαλιάς λουλούδι.


    ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, περιοδικό ΕΣΤΙΑ, 27 Φεβρουαρίου 1883


    Καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή