Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Σάββατο 26 Αυγούστου 2017

Το καλοκαίρι στη ζωγραφική και την ποίηση.

Παλιά Καλοκαίρια. Ένα ποίημα της Λένας Παππά και πίνακες της Zinaida Serebriakova

   Τελευταίες ημέρες του Αυγούστου, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το Καλοκαίρι τελειώνει  με τον ερχομό του Σεπτεμβρίου. Παραμένει "καλοκαιρινός" μήνας ο Σεπτέμβριος... Αυτό τουλάχιστον θέλω να πιστεύω. Ωστόσο, είμαστε για ακόμη μια φορά κοντά στο "τέλος εποχής".  Το φετινό Καλοκαίρι σε λίγο θα γίνει ακόμα ένα από τα περασμένα καλοκαίρια, ένα από τα παλιά Καλοκαίρια...

Zinaida Serebriakova (1884-1967), Menton. Παραλία με ομπρέλλες. 1931.

   Για αυτό, ένα ποίημα της Λένας Παππά με τον τίτλο "Παλιά Καλοκαίρια", που αγαπώ πολύ με καλοκαιρινούς πίνακες της Ρωσίδας ζωγράφου Zinaida Serebriakova (1884-1967).

Zinaida Serebriakova (1884-1967), Στην τουαλέτα.  1909. Αυτοπροσωπογραφία της ζωγράφου. Mετά τη Ρωσική Επανάσταση η Serebriakova έφυγε από τη Ρωσία και εγκαταστάθηκε στη Γαλλία,  όπου πολιτογραφήθηκε ως Γαλλίδα.


Παλιά Καλοκαίρια

Καρπίζουν μέσα μου παλιά καλοκαίρια
ανάβουνε βλέμματα αλλότινα
θροίζουν αγγίγματα

Τίποτα, τίποτα δεν χάθηκε στ΄ αλήθεια
όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ

Zinaida Serebriakova (1884-1967), Η Κάτυα στο μπαλκόνι. 1931. Η νεαρή κοπέλα είναι η κόρη της ζωγράφου.

Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές
στις θημωνιές της μνήμης 
πυρκαγιές στις θημωνιές της μνήμης

κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί
η μνήμη τρέφει το παρόν
το παρελθόν μας δικαιώνοντας

γιατί ό, τι υπήρξε μια φορά
δεν γίνεται να πάψει να εχει υπάρξει.

Για τη βιογραφία και το έργο της Λένας Παππά, βλ. http://www.biblionet.gr/author/13565/%CE%9B%CE%AD%CE%BD%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CF%80%CE%AC


Zinaida Serebriakova (1884-1967), Στην παραλία. 1927.


Zinaida Serebriakova (1884-1967), Καλοκαίρι. 1910. 

https://en.wikipedia.org/wiki/Zinaida_Serebriakova https://www.wikiart.org/en/zinaida-serebriakova
http://www.rusartist.org/zinaida-yevgenyevna-serebryakova-1884-1967/#.WaGMwsd7w1g

4 σχόλια:

  1. Ένα καλοκαίρι

    Πώς δέθηκα μ' αυτό το καλοκαίρι,
    σα να μην ήταν πια να υπάρξει χρόνος,
    του γιασεμιού να μεγαλώσει ο κλώνος,
    και θέση αργά ν' αλλάξει κάθε αστέρι.

    Αγάπησα στις στάλες των αφρών του,
    καμιά δε θα μπορέσω να ξεχάσω·
    και το μεγάλο φως των φεγγαριών του
    να βασιλέψει αρνιέται, να ησυχάσω.

    Πέρα είναι απ' τους ορίζοντες η αυγή του,
    και στη μαρτυρική μεγάλη κλίνη,
    ο μακρινός χορός, η μουσική του,
    με παιδεύει όλη νύχτα και με κρίνει.

    Γαρίφαλο άσπρο, μάταιο, κι ένας ώμος
    γυμνός, χωρίς φιλί, σαν ξένο αστέρι,
    Σα να μην ήταν πια να υπάρξει χρόνος,
    πώς δέθηκα μ' αυτό το καλοκαίρι.

    Στυλιανός Αλεξίου, Στίχοι επιστροφής -Στιγμή 2012


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάρα πολύ ωραίο το ποίημα του Αλεξίου. Νεολυρισμός υπέροχος. Δεν το ήξερα. Ευχαριστώ πολύ για ακόμη μία, πολλοστή φορά για τη συμβολή. Καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  2. Πολύ όμορφη και με καλοκαιρινή διάθεση ανάρτηση !!!
    Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού και καλή συνέχεια !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι πολύ που σας άρεσε. Καλή Εβδομάδα με καλοκαιρινή διάθεση!

      Διαγραφή